Wie is Mireille Corsten
Kunstzinnig werken als DE POORT NAAR JEZELF
Al sinds 2010 ben ik actief aan het schilderen,
Ik heb tijdens mijn opleiding tot Kunstzinnig Dynamisch coach en Vedic Art teacher aan den lijve ervaren dat creatief werken een poort opent naar wie jij diep van binnen bent. Jezelf beter leren begrijpen maakt dat je meer in staat bent om vanuit je hart te leven en zo ook de ander te benaderen. Het maakt dat je je leven vorm kunt geven op een manier die goed is voor jou en die bij jou past.
Doordat voor mij Kunst maken en persoonlijke ontwikkeling zo met elkaar verweven zijn noem ik mezelf het liefst een “Levenskunstenaar”
Door mijn ervaring in de zorg ben ik mateloos geïnteresseerd geraakt in hoe de “buitenkant” van mensen gevormd is door wat ze in hun leven tot nu toe zijn tegen gekomen.
Mijn interesse in mijn medemens en het maken van “Levenskunst” kwamen samen in mijn opleiding tot Kunstzinnig Dynamisch Coach die ik volgde aan De Kleine Tiki in Breda.
Mijn opleiding tot Vedic Art teacher heb ik genoten aan de Vedic Art Academy bij Maryse Alan in België/Spanje. Maryse is coördinator van Vedic Art België en Nederland en is heeft haar opleiding genoten op Öland, Zweden bij Johannes Källman, de zoon van Curt Källman die Vedic Art heeft ontwikkeld vanuit de Vedische filosofie gecombineerd met zijn Academische kennis van de Schilderkunst die hij heeft opgedaan aan de kunstacademie van Stockholm.
In mijn Atelier Amarinde geef ik cursussen Vedic Art , Workshops Intuïtief Schilderen en Kunstzinnig Dynamische Coaching. Tevens verzorg ik workshops voor groepen, in het atelier en op verzoek ook op locatie. Elke dinsdag en donderdagavond kan je vrij Intuïtief komen schilderen, waarbij je persoonlijke begeleiding krijgt.
In de hectische wereld waarin we leven doe ik een handreiking aan iedereen die even uit de drukte wil stappen en tot zichzelf wil komen.
Veel mensen hebben geleerd te handelen vanuit het hoofd en minder vanuit het hart. Ik nodig je van harte uit om in een veilige omgeving op zoek te gaan naar je wezenlijke zelf, de persoon die je bedoeld bent te zijn en de verbinding te maken tussen je hoofd en je hart via kunstzinnig werken.
Onvoorwaardelijk, luisteren naar de ander zonder oordeel, zoeken naar de persoon achter het patroon, compassie, oprechtheid, rust, “vermenselijking” van de samenleving, lichtheid, en humor, zijn trefwoorden die mij typeren.
——————————————————
Waar komt de naam Amarinde vandaan:
Toen ik op een dag een verhaal ging schrijven voor een opdracht op de kleine Tiki viel me spontaan de naam in van de hoofdpersoon. Ik wist zeker dat ze Amarinde moest heten. Ik zocht de betekenis op en vond het volgende: Amare = houden van. Rinde = eikenschors. De eik is van oudsher een heilige boom waaronder men vergaderde en elkaar verhalen vertelde. Vertellen hangt samen met Luisteren. Vertellen is ordenen, informatie overdragen, is jezelf laten zien, is helen.
Ik ben geïnteresseerd in jouw verhaal, in wat jij te vertellen hebt in woord en beeld. Met je stem, via je lichaamstaal en via je kunstzinnige werk.
Voor wie het leuk vindt staat hieronder het verhaal waarmee de naam voor de praktijk geboren werd:
Amarinde
meisje met 1001 gezichten
Ergens in het zuiden waar kronkelige paadjes je op en af langs een helderblauwe zee voeren en pijnbomen, geurend je hun schaduw bieden tegen de alles verwarmende zon, woonde Amarinde in een oud huis boven op een heuvel. Het was begroeid met klimrozen en blauwe regen en het had verweerde, blauwe luiken langs de ramen. In de tuin bloeiden huizenhoge oleanders, hortensia’s en bougainville.
Aan de kapstok in de hal met een vloer van oude mozaïektegels hing geen enkele jas. Het was altijd heerlijk weer en als Amarinde naar buiten wilde deed ze alleen een paar slippers aan haar blote voeten.
Toch hing de kapstok helemaal vol.
Wel duizend maskers met allemaal, zonder uitzondering, twee grote oren aan weerszijden bungelden aan elastiekjes en bewogen mee in de warme bries die door de open deur naar binnen waaide vergezeld van een felle streep zonlicht die een deel van de tegels in het voetlicht zette.
Amarinde ging nooit naar buiten zonder een masker. Bang om haar ware gezicht aan de mensen te tonen.
Elke dag wandelde ze met haar hond het rotspad af naar de zee. Onderweg verzamelde ze veertjes, takjes, stro en blaadjes waarvan ze thuis nesten bouwde voor iedereen die wel een beetje koestering kon gebruiken.
De mensen in het dorp waren er aan gewend dat Amarinde iedere dag een ander gezicht droeg. Ze werden blij van het vrolijke, huppelende meisje met de grote oren.
Elke avond maakte Amarinde een kampvuur aan en ging zitten onder een grote oude eikenboom in het midden van het dorp. Naast haar een rieten mand vol maskers. Welk masker ze op zette was afhankelijk van degenen die naast haar kwamen zitten om hun verhalen te vertellen.
De ene keer droeg ze haar “lachende kabouter”, een andere keer kwam de “troostende fee” tevoorschijn. Zo waren er “de begrijpende dame”, de “alles komt goed tovenaar”, de “liefhebbende moeder”, het “volgzame hondje”, de “sla me maar boxer” en nog negenhonderd drie en negentig andere gezichten.
‘s Nachts in haar spijlen bed keek Amarinde vaak naar het gezicht van de maan die door haar raam naar binnen scheen en alles in haar kamer een bleke, blauwachtige kleur gaf.
Ze voelde zich rijk omdat ze zo veel verhalen had mogen horen. Zo beleefde ze via de mensen die haar in vertrouwen namen vele malen meer dan ze zelf ooit in een leven zou kunnen meemaken.
Ze was blij omdat de mensen die hun boosheid, verdriet, zorgen of pijn in haar oren hadden mogen fluisteren een stukje lichter waren en dat diegenen die hun blijdschap met haar hadden gedeeld nu dubbel zo blij konden zijn.
Maar Amarinde voelde zich ook eenzaam omdat ze helemaal alleen was met al die verhalen. Soms zat haar hoofd zo overvol dat al die woorden die haar waren toevertrouwd als tranen over haar wangen biggelden.
Was er maar eens iemand met wie ze kon delen wat ze allemaal gehoord had die dag. Iemand die niet alleen maar wilde vertellen maar die ook wilde weten wat er zich achter al die duizend maskers afspeelde.
Toen ze op een avond weer onder de eikenboom zat kwam er iemand naast haar zitten die ze nooit eerder had ontmoet. Een man met een vriendelijk gezicht, warme ogen en een gevoelige mond.
In zijn handen had hij een masker: een meisjesgezicht, ontspannen, kwetsbaar. Geen grote oren aan de zijkant maar een mond die openhing, klaar om te vertellen.
De vreemdeling vroeg haar het masker op te zetten omdat hij zo benieuwd was naar haar verhaal.
En Amarinde begon te vertellen. Eerst aarzelend, woorden kwamen maar moeizaam op gang. Maar haar metgezel had de tijd en langzaam maar zeker kwam het ene na het andere verhaal naar buiten rollen en achter het masker vulden Amarindes ogen zich met tranen, zo opgelucht voelde ze zich dat ze eindelijk iemand had gevonden met wie ze haar gedachten en gevoelens kon delen.
Het masker werd steeds natter en weker en stukje bij beetje loste het helemaal op en tot slot toonde Amarinde de vreemdeling haar ware gezicht.
Vanaf die dag droeg Amarinde de maskers met de oren alleen nog maar als ze er zin in had.
Iedere avond zaten er mensen onder de eikenboom bij het licht van de maan en het kampvuur.
Ze vertelden over de tijd dat er elke avond een meisje met een masker voor haar gezicht naar hun verhalen had geluisterd. En ze vertelden nu aan elkaar wat ze op hun hart hadden. Amarinde zat er bij. Soms vertelde ze haar eigen verhaal aan de anderen en af en toe zette ze een van de duizend maskers op als iemand een luisterend oor nodig had.
De man met het vriendelijke gezicht droeg haar iedere avond het rots paadje op naar het huis op de heuvel, legde haar in haar spijlen bed en samen keken ze naar het gezicht van de maan..